De Daiquiri – De cocktail die de hype waarmaakt

WAT MAAKT DE DAIQUIRI NU ZO’N GOEDE COCKTAIL?
Om te beginnen: het is een bevredigend drankje, misschien wel meer dan alle andere cocktails ter wereld. De Daiquiri is gebalanceerd, op een bepaalde manier droog, maar ook zoet, verfrissend en dorstlessend en smaakt naar meer – allemaal tegelijk. Niet slecht voor maar drie ingrediënten, waarvan er twee dezelfde oorsprong hebben: suikerriet. Deze eenvoud is precies wat de daiquiri zo’n geweldig drankje maakt. Je hebt nauwelijks hulpmiddelen of ingrediënten nodig en je kunt de cocktail overal krijgen (of maken). En als je toch een zeldzame bar treft waar ze geen rum, suiker en limoen hebben, is het misschien beter om een andere bar te zoeken.

Eigenlijk heb je voor een goede daiquiri maar drie dingen nodig: vaardigheid, beheersing en observatievermogen. Natuurlijk is verdunnen, mixen en koelen ook belangrijk, maar bij een daiquiri kun je je nergens achter verschuilen. Het is zo’n naakte cocktail dat alles zichtbaar is. Je voelt de kwaliteit van de limoen aan de tinteling op je tong: de sprekende scherpte van versgeperst sap of de subtielere smaak van limoen uit een flesje. Zelfs het soort suiker kun je herkennen aan de textuur en smaak. Precies de juiste balans vinden tussen zoet en zuur is een kwestie van vaardigheid en ervaring – de daiquiri staat niet voor niets bekend als de ultieme test voor barkeepers.

EINDELOOS VEEL COCKTAILS
De daiquiri leent zich ook uitstekend om mee te variëren. Je hoeft maar één ingrediënt te veranderen voor een totaal nieuwe ervaring. Wanneer je BACARDÍ Reserva Ocho of BACARDÍ Spiced als rum gebruikt, is de transformatie groot, maar niet fundamenteel. Maar met een paar barlepels Italiaanse bitter wordt het ineens een Dry Daiquiri, met een scheutje Kirsch wordt het een Santa Marta en met een druppeltje Mastika een Griekse Daiquiri – een drankje waar ik in een familiebar kennis mee maakte en vijf jaar later nog steeds over praat. Door op de klassieke daiquiri voort te bouwen met verschillende kleine aanpassingen, worden er eindeloos veel heerlijke nieuwe cocktails ontdekt: een scheutje Maraschino erbij en je hebt een El Floridita Daiquiri Number Four, een vleugje grapefruit en je hebt een Hemingway Daiquiri en als je wat royaler inschenkt: een Papa Doble.

Persoonlijk ben ik er gek op omdat het zo’n vrolijk drankje is. Bij het vooruitzicht alleen al krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Het is ook zo’n heerlijk tactiel drankje: je voelt precies wanneer het klaar is aan hoe koud je handen zijn. In tegenstelling tot veel andere drankjes weten we van de daiquiri precies waar ‘ie vandaan komt, bijna tot de meter nauwkeurig: de daiquiri-kopermijn bij Santiago de Cuba. Hier maakte een Amerikaanse ingenieur genaamd Jennings Stockton Cox in 1898 voor het eerst een drankje dat hij de Rum Sour noemde. Dit was bij lange na niet het eerste drankje met die combinatie: de Caipirinha, Ponch en zelfs de Canchanchara waren er eerder bij. Maar door de omgeving van de uitvinder had hij een cruciaal vierde ingrediënt tot zijn beschikking: ijs, in die tijd nog een luxe. IJs werd toen nog geen vijftig jaar gemaakt en was precies het ingrediënt waar de succesvolle mijningenieur zijn creatie mee kon onderscheiden.

GEMAAKT OM TE DELEN
Naast rum, limoen, suiker en toegang tot een ijsmachine, had de daiquiri nog een onmisbaar ingrediënt: Jennings Stockton Cox. Entertainer, gastheer en mobiele one-man marketingcampagne. Overal waar hij kwam, vroeg Cox om zijn drankje. Hij gaf barkeepers zelfs instructies om de daiquiri te bereiden. Dat was toen nog een gedeeld recept voor zes personen, ijskoud geschud en bij voorkeur geserveerd in coupetteglazen, die in die tijd vooral voor goede champagne werden bewaard. Al binnen korte tijd werd een plaatselijk visrestaurant genaamd Floridita in Havana zo bekend om de heerlijke daiquiri op het menu dat het restaurant de naam La Cuna del Daiquiri kreeg – de wieg van de daiquiri. Constante Ribalaigua, barkeeper in het restaurant, kreeg de titel van Cuba’s bekendste cantinero (cocktailbartender). Niet lang daarna werd het recept gedeeld met een marineofficier genaamd Lucius W. Johnson, die er zo dol op was dat hij de cocktail naar de Army and Navy Club in Washington DC bracht, dat vandaag de dag nog steeds een Daiquiri Lounge heeft. Het gevolg: een letterlijk leger aan daiquiriliefhebbers namen de cocktail mee de wereld over. Zelfs toen het produceren, verkopen en vervoeren van alcohol tijdelijk werd verboden, werd de daiquiri alleen maar meer gewild. Gelukkig heeft de cocktail onderweg nieuwe aanhangers weten aan te trekken. Ernest Hemingway bijvoorbeeld, die onlosmakelijk verbonden raakte met het drankje en generatie na generatie barkeepers en gasten die de cocktail zelf ontdekten.

Toen ik begon als barkeeper heb ik helaas gemist waarom de klassieke, met de hand geschudde daiquiri zo essentieel was. Het belang van de perfecte balans, de eenvoud, de fundamentele impact op zoveel andere fantastische rumcocktails… Toen ik er eindelijk achterkwam, was dat een van de grote eurekamomenten in mijn carrière. Sinds die dag heb ik vaak van het drankje genoten, meer dan van enige andere cocktail, waardoor de daiquiri voor mij onderdeel is van veel mooie herinneringen. Bij Sweet Liberty in Miami heb ik een aardbeiendaiquiri met oesters geprobeerd en ik heb creaties geproefd die ik nooit voor mogelijk had gehouden, zoals de buitengewone Dutch East India Daiquiri van Eric van Beek, met subtiele tonen van specerijen die perfect passen bij de kruiden in BACARDÍ Añejo Cuatro. Ik heb zelfs in de American Bar van het Britse Savoy-hotel een daiquiri mogen drinken, gemaakt met vintage BACARDÍ Carta Blanca uit de jaren 1910. Dan proef je dus écht de geschiedenis.

Hoe vaak ik de cocktail ook al heb besteld, ik ben er nog altijd even dol op. En ik kan er nog steeds van versteld staan dat mensen meer dan een eeuw later nog vragen ‘en wat nou als ik dit toevoeg?’ om vervolgens een hele nieuwe creatie te bedenken. Wie weet, met een beetje geluk wordt dat wel de nieuwe klassieke cocktail.

TIPS
Wees niet te zuinig met ijs en gebruik bij voorkeur een combinatie van ijsblokjes en gecrusht ijs. Denk aan een groot blok ijs dat klein is geslagen. Je hebt dan ongelijkmatige stukken ijs: sommige groot genoeg om als ijsblokje te dienen en sommige klein genoeg om op te lossen en het drankje te verdunnen. En nog een voordeel: met deze combinatie van ijs blijf je dicht bij de oorsprong van de daiquiri.

Suiker kan een andere body, textuur en smaak geven, afhankelijk van het soort suiker dat je kiest. Ik gebruik zelf het liefst fijne suiker en ik roer de suiker altijd door het limoensap voor ik rum en ijs toevoeg om er een soort sorbettextuur van te maken. Het is cruciaal dat de suiker goed oplost, dus neem de tijd voor deze stap.

En tot slot: die o-zo-belangrijke balans kan door veel verschillende factoren worden verstoord. Begin dus met het basisrecept, maar wees niet bang om kleine aanpassingen te maken. Als ik bijvoorbeeld in een koud land werk, zeef ik de daiquiri eerst, maar in warme landen niet om het drankje subtiele vleugjes frisheid en koelte te geven. Ook belangrijk: proef je daiquiri voor het shaken. Daarna is het eigenlijk al te laat, omdat je met nog een keer shaken het drankje te veel verdunt.